HET SPEELKWARTIER
Een van de leukste dingen die ik mij van de lagere (basis) school herinner is het speelkwartier.
Dat kwartier was naar ik meen zo rond half elf en of het ook echt een kwartier duurde weet ik niet meer, ik had in die tijd nog geen horloge.
Even ontspannen na een lange tijd gedwongen stilzitten en, in onze ogen, allerlei nutteloze dingen gehoord te hebben over het twaalfjarige bestand (1609 – 1621), Floris de Vijfde (door de edelen vermoord in 1296) of de kanalen van noordoost Groningen ( Damsterdiep, Eemskanaal, enz). U merkt het, ik ben het niet vergeten maar om nou te zeggen dat ik er totnogtoe in mijn leven veel aan gehad heb…..nee.
Maar misschien komt dat nog.
Terug naar het speelkwartier.
Even uitdollen en spelletjes doen als: Buissie (zo noemden wij dat), met z’n tweeën, hand in hand anderen proberen te tikken.
Pik, olie of dik: een wat moeilijk spelletje waarbij je als je op iemands rug sprong die gebukt stond vingers op moest steken en diegene die met jou op zijn rug stond moest raden welke vingers je op stak.
Een hele populaire was ook: Lange bok., tenminste, zolang je de bok niet was.
Een aantal, in mijn geval jongens, meisjes deden dit soort wilde spelletjes niet, die hadden het veel te druk met elkaar, stond voorover met het hoofd tegen iemand anders achterwerk. Als deelnemer werd je dan geacht een lange aanloop te nemen en zo ver mogelijk naar voren met een spreidsprong op een van die ruggen terecht te komen. Zakte die dan door het plotselinge gewicht in elkaar dan mocht je nog een keer. Zo niet dan werd je geacht achter in de rij van voorover staande jongens aan te sluiten.
Ik hoorde laatst een verhaaltje van iemand die met rugpijn bij de huisarts kwam. De arts, ook niet meer een van de jongste zei na onderzoek: “ik zie het al, duidelijk een geval van het Lange Bok Syndroom (LBS).
Wat ook leuk was, was van thuis een brandglas meenemen en het celluloid om de fietssturen in het fietsenhok te laten smelten. Die fietsen moesten dan wel in de zon staan natuurlijk. Dat stonk vreselijk.
Maar je kon je ook behelpen met de veters van iemand die nietsvermoedend in de zon tegen de schoolmuur met iemand anders zat te praten.
Nog leuker was om dat brandglas boven z’n arm te houden, maar dat duurde meestal maar erg kort. In dat fietsenhok werd, naar ik later hoorde, wel meer gedaan wat niet helemaal door de beugel kon.
Knikkeren was soms ook opeens populair. Knikkertijd werd dat genoemd en dan merkte je pas hoeveel kuiltjes er in zo’n groot schoolplein zitten.
De meisjes sprongen touwtje en deden andere spelletjes waar wij, stoere jongens die wij waren, met minachting naar keken.
Na een moeilijke repetitie zaten we ook vaak de antwoorden te vergelijken met die van de bollebozen van de klas (wat had jij bij vraag vier?), waar ik niet bij hoorde, en soms ging je dan met een mistroostig gevoel de klas weer in omdat je het niet zo goed gedaan had.
Tijdens het speelkwartier surveilleerden altijd twee leerkrachten, altijd in diep gesprek zo te zien over hogere onderwijskundige zaken.
Op het schoolplein kregen we ook gymnastiek als het lekker weer was en wij niet vervelend geweest waren tijdens de les. Natuurlijk wel met jongens bij jongens. De meisjes deden dan nuttige handwerken of zoiets. Altijd gemakkelijk als je groot ben.
Trefbal was een populaire: twee groepen in een eigen vak en dan proberen met een bal iemand uit de andere groep te raken. Met je handen afweren mocht maar als rest geraakt werd was je af en moest je aan de kant gaan staan.
Bij mijnheer van Bruggen, het hoofd der lagere Dr. A. Kuyperschool, kregen we als gymnastiek slagbal, een soort honkbal, op het schoolplein. Wij hadden een jongen in de klas, Gerrit Veldman, die de bal over de school kon slaan. Dat was lachen want dan had je bijna al gewonnen voordat die bal terug was, want we hadden er maar één.
Ja, dat speelkwartier herinner ik me nog goed, het mocht in die tijd van mij ook best een stiefkwartiertje duren.
Maar veel leuke dingen in het leven duren meestal kort, dat heb ik later wel geleerd.
|
